Spis treści

 


Łąkotka – budowa

Łąkotki to dyski w kształcie półksiężyca, zbudowane z tkanki chrzęstnej włóknistej, wyściełające staw kolanowy. Łąkotki przyczepiają się do torebki stawowej po stronie bocznej i przyśrodkowej stawu. Wyróżniamy 2 łąkotki:

  • boczną
  • przyśrodkową

 

uszkodzenie łąkotki     

 


Łąkotka – funkcja

  • dodatkowa stabilizacja stawu kolanowego
  • zwiększenie dopasowania powierzchni stawowych – powierzchnia stawowa kości udowej jest półokrągła, a kości piszczelowej jest bardziej płaska. Łąkotki ułatwiają dopasowanie tych dwóch struktur.
  • amortyzacja
  • mają funkcję wspomagającą w obiegu płynu stawowego

 


Patologie łąkotki – rodzaje

  • uszkodzenia mechaniczne
  • torbiele
  • zmiany zwyrodnieniowe
  • wrodzone zaburzenia kształtu łąkotki (łąkotka tarczowata)

 


Uszkodzenie łąkotki – przyczyny

Przyczynami uszkodzenia łąkotki mogą być:

  • uraz
  • zmiany degeneracyjne

Do uszkodzenia łąkotki dochodzi w wyniku ruchu skrętnego kolana, przy kucaniu lub długotrwałym chodzeniu w kucki (np. pracownicy kładący płytki podłogowe).

Najczęstszym uszkodzeniem łąkotki jest jej rozdarcie. Takiemu uszkodzeniu może ulec zarówno łąkotka boczna, jak i przyśrodkowa, jednak częściej uszkodzeniu ulega łąkotka przyśrodkowa. Łąkotka przyśrodkowa najczęściej uszkadza się w rogu tylnym. Bardzo często uszkodzenie łąkotki towarzyszy uszkodzeniu więzadła krzyżowego przedniego i pobocznego. Uszkodzeniu łąkotki sprzyja też długotrwała nieleczona niestabilność stawu kolanowego.

 


Rodzaje uszkodzeń łąkotki w zależności od objawów

Uszkodzenia łąkotki mogą dawać objawy w postaci bólu lub nie, dlatego też dzielą się na:

  • stabilne – nie dają dolegliwości bólowych, ponieważ rodzaj uszkodzenia nie powoduje wpuklania się łąkotki do wnętrza stawu. Takie uszkodzenia nie wymagają leczenia operacyjnego.
  • niestabilne – łąkotka wpukla się i zakleszcza wewnątrz stawu, pociągając za sobą pozostały fragment łąkotki i w rezultacie pociąga przyczepioną do łąkotki torebkę stawową, co powoduje dolegliwości bólowe u pacjenta. Drugim powodem pojawiania się bólu jest pojawiający się odczyn zapalny oraz uszkadzanie chrząstki stawowej. Długo trwające uszkodzenie łąkotki prowadzące do uszkadzania chrząstki stawowej może prowadzić konieczności leczenia operacyjnego.

Wskazaniem do pilnej operacji jest uszkodzenie łąkotki typu „rączka od wiaderka”. Polega ono na tym, że łąkotka uszkadza się podłużnie na całym swoim przebiegu, a z przodu i z tyłu przyczepione fragmenty tworzą strukturę podobną do rączki od wiaderka. W niektórych przypadkach taka łąkotka dodatkowo zwicha się do wnętrza stawu i blokuje staw. Jest to stan, który wymaga pilnego leczenia operacyjnego.

 

uszkodzenie łąkotki typu rączka od wiaderka

 

 


Rodzaje uszkodzeń łąkotki w zależności od umiejscowienia 

Uszkodzenia łąkotki można też podzielić w zależności od umiejscowienia uszkodzenia. Może to być następujące uszkodzenie:

  • rogu tylnego łąkotki przyśrodkowej

Jest to uszkodzenie najczęściej występujące. Jego charakterystycznymi objawami jest ból przy kucaniu i ruchach rotacyjnych.

  • części centralnej łąkotki przyśrodkowej

Z reguły towarzyszy skręceniom kolana, związanym z uszkodzeniem więzadła pobocznego piszczelowego. Bardzo często uszkodzenie to przyjmuje formę torbieli okołołąkotkowej.

  • rogu przedniego łąkotki przyśrodkowej

Jest dość rzadkie i spotykane u osób często wykonujących ruch kopania i przeprostu kolana (np. piłkarze). Charakterystycznymi objawami tego typu uszkodzenia są bóle w przednio-przyśrodkowej powierzchni stawu kolanowego.

  • łąkotki bocznej

Jest dość rzadko spotykane. Diagnostyka tego uszkodzenia jest trudniejsza, ponieważ objawy nie są tak charakterystyczne jak uszkodzenia łąkotki przyśrodkowej. W uszkodzeniu łąkotki bocznej mogą nie występować bóle przy kucaniu. Ból w bocznej części stawu kolanowego może się pojawiać po zwiększonej aktywności sportowej lub nawet tylko przy chodzeniu lub przeciążeniu kolana. Zwiększone prawdopodobieństwo na wystąpienie uszkodzenia łąkotki bocznej mają osoby z koślawością kolan (kolana w literę X). Tak jak łąkotka przyśrodkowa, łąkotka boczna może uszkadzać się w części przedniej, centralnej lub tylnej.

 

uszkodzenia łąkotki - typy uszkodzeń

 


Uszkodzenie łąkotki – objawy

  • duży ból pod spodem, z tyłu kolana przy zginaniu kolana (kucaniu) i przy ruchach rotacyjnych (skręcanie kolana)
  • „przeskakiwanie” w stawie
  • łąkotka nie boli w pozycji spoczynkowej i jest to charakterystyczny objaw, odróżniający uszkodzenie łąkotki od zmian zwyrodnieniowych w stawie kolanowym. Jedynym wyjątkiem kiedy łąkotka może boleć w pozycji spoczynkowej jest sytuacja, gdy łąkotka powoduje duże drażnienie stawu, co prowadzi do zapalenia błony maziowej, powodując ból. Takie przypadki zdarzają się jednak niezmiernie rzadko.

 


Uszkodzenie łąkotki – diagnostyka 

  • wywiad lekarski
  • badanie przez lekarza ortopedę
  • u osób po 50-60 roku życia – rentgen w celu wykluczenia innych schorzeń w stawie kolanowym, np. zmian zwyrodnieniowych
  • badanie rozstrzygające – rezonans magnetyczny
  • niektórzy lekarze diagnozują również na podstawie badania usg, jednak należy pamiętać, że badanie usg jest badaniem niewymiernym, gdyż jego rezultat bardzo zależy od umiejętności ultrasonografisty

 


Uszkodzenie łąkotki – leczenie 

Uszkodzenia łąkotki są najczęstszą przyczyną leczenia operacyjnego stawu kolanowego. Jednak nie każda zmiana widoczna w badaniu rezonansu magnetycznego albo usg jest powodem do wykonywania zabiegu operacyjnego. 

 

Uszkodzenia stabilne

Zdarzają się sytuacje, gdy  pacjent cierpiący na ból w kolanie wykonuje badanie rezonansu magnetycznego i radiolog w opisie zamieszcza informację o uszkodzeniu łąkotki. Często uszkodzenie łąkotki mylone jest ze zmianami degeneracyjnymi. Jeżeli rzeczywiście łąkotka jest uszkodzona, ale jest to uszkodzenie stabilne, tzn. nie wywołuje wpuklania się łąkotki do wnętrza stawu i nie daje dolegliwości bólowych, to nie ma konieczności leczenia operacyjnego takiej łąkotki, a za ból w kolanie odpowiedzialne są zmiany degeneracyjne chrząstki stawowej. Uszkodzenia stabilne, nie powodujące objawów bólowych nie wymagają leczenia chirurgicznego.

 

Uszkodzenia niestabilne

Ten typ uszkodzeń powinien być leczony operacyjnie. W zależności od umiejscowienia uszkodzenia operacja polega na usunięciu uszkodzonego fragmentu lub jego zszyciu. Uszkodzona niestabilnie łąkotka daje charakterystyczne objawy bólowe (ból przy kucaniu i ruchach rotacyjnych).

Część uszkodzonych łąkotek można zszyć, jednak wskazania do szycia są bardzo ograniczone. Łąkotki mają ograniczone strefy unaczynienia, co za tym idzie zszyć można tylko te fragmenty, które są dobrze unaczynione. Najlepsze unaczynienie jest w miejscu przyczepu łąkotki do torebki stawowej. Nieunaczynione bądź gorzej unaczynione strefy łąkotki nie nadają się do szycia, ponieważ proces regeneracji będzie bardzo utrudniony i łąkotka nie wygoi się.

Uszkodzenia łąkotki przyśrodkowej, zwłaszcza jej róg tylny najczęściej wymaga częściowego usunięcia. W trakcie zabiegu chirurg ortopeda usuwa tę część łąkotki, która jest niestabilna i powoduje drażnienie stawu. Resztę nieuszkodzonej łąkotki zostawia się.

Próby zszycia rogu tylnego łąkotki przyśrodkowej z reguły kończą się niepowodzeniem, ponieważ ta powierzchnia łąkotki jest bardzo mobilna, podlega dużym siłom ścierającym przy kucaniu i ruchach rotacyjnych i z tego powodu bardzo ciężko się goi. Dlatego też przy uszkodzeniach tylnego rogu łąkotki przyśrodkowej znacznie lepszym rozwiązaniem jest usunięcie uszkodzonego fragmentu.

Róg przedni i część centralna łąkotki przyśrodkowej na ogół uszkadzają się w strefie przytorebkowej (w strefie dobrze unaczynionej). Są to części, w których łąkotka podlega niewielkim siłom ścierającym a dobre unaczynienie sprzyja gojeniu, w związku z tym te obszary nadają się do zabiegu szycia łąkotki.

Uszkodzenie łąkotki bocznej leczy się operacyjne, najczęściej zszywając uszkodzony fragment. Łąkotka boczna jest mniej mobilna niż przyśrodkowa i dzięki temu łatwiej się goi, dlatego też szycie uszkodzonego fragmentu jest możliwe. Z kolei usunięcie łąkotki bocznej może powodować szybsze zmiany degeneracyjne w stawie kolanowym.

 


Wycięcie łąkotki (meniscektomia)

Zabieg wykonywany jest artroskopowo, tzn. do stawu przez jednocentymetrowe nacięcie chirurg wprowadza kamerę, przez drugie jednocentymetrowe nacięcie wprowadza narzędzia, przy pomocy których usuwa uszkodzony fragment łąkotki. Do usuwania łąkotki najczęściej stosuje się specjalne kleszcze i urządzenie zwane „shaverem”. Jest to urządzenie w kształcie rurki, na końcu której znajdują się obracające się ostrza rozdrabniające tkanki. Rurka jest pusta, podłączona do ssaka, który zasysa rozdrobnione resztki łąkotki. Po usunięciu łąkotki najczęściej nie pozostawia się drenu w stawie kolanowym.

 

 

Po zabiegu operacyjnym, po pełnym ustąpieniu znieczulenia pacjent może zginać nogę. Pionizację, czyli wstanie z łóżka, ze względu na możliwość upadku po znieczuleniu podpajęczynówkowym, wykonuje się w drugiej dobie po operacji. Pacjent może w pełni obciążać nogę (stawać na nią). Kule używa się do asekuracji i najczęściej można je odstawić  w 5-14 dobie po operacji.

 

Czas zabiegu, znieczulenie, pobyt w szpitalu

Orientacyjny czas zabiegu: około 15-30 minut.

Typ znieczulenia: znieczulenie podpajęczynówkowe. Jeżeli pacjent nie chce pamiętać zabiegu otrzyma leki nasenne. Jeśli pacjent nie wyraża zgody na znieczulenie podpajęczynówkowe lub, gdy istnieją przeciwwskazania medyczne do zastosowania tego typu znieczulenia, wykonuje się znieczulenie ogólne.

Pobyt w szpitalu: pacjent przychodzi do szpitala w dniu zabiegu. Wszystkie badania oraz konsultacja anestezjologiczna wykonywane są wcześniej. Następnego dnia po operacji, jeśli nie ma żadnych powikłań lekarz wypisuje pacjenta do domu z instruktażem rehabilitacji.

Prowadzenie samochodu najczęściej jest możliwe w 4-14 dobie po operacji.

 

 


Wycięcie łąkotki – postępowanie pooperacyjne

W pierwszych daniach po operacji nie należy przeciążać operowanej kończyny. Można na nią stawać z pełnym obciążeniem, jednak zaleca się asekurację przy pomocy jednej lub dwóch kul. Jeżeli pacjent odczuwa dyskomfort lub ból, należy częściowo odciążyć nogę. W niektórych przypadkach może pojawić się obrzęk kolana, który najczęściej znika po zastosowania cold-hot packa (chłodzenia) i ograniczeniu aktywności. Sporadycznie w kolanie może zebrać się krwiak wymagający punkcji.

Po zabiegu przepisywane są leki przeciwbólowe, dodatkowo u pacjentów powyżej 40 roku życia zastrzyki przeciwkrzepliwe. Młodsze osoby nie wymagają profilaktyki antyzakrzepowej.

 

Pierwszy tydzień po operacji

Wizyta kontrolna 5-7 dni po zabiegu. Pacjent ma zdejmowane szwy i dostaje skierowanie na rehabilitację. Używa kul przez 5-14 dni. Tydzień po zabiegu pacjent może prowadzić samochód.

Rehabilitacja

Rehabilitacja trwa około 6 tygodni, choć w niektórych przypadkach w ogóle nie jest potrzebna.

Fizykoterapia: krioterapia, jonoforeza przeciwzapalna. Najczęściej fizykoterapia odbywa się 2-3 razy w tygodniu i zajmuje 2-2,5 godziny.

Kinezoterapia: najlepszym ćwiczeniem do samodzielnego wykonywania jest jazda na rowerze stacjonarnym (od 5-7 doby po operacji), ewentualnie ćwiczenia z rehabilitantem.

Powrót do sportu: około 2-3 tygodnie (u osób wysportowanych) i około 6-8 tygodni u osób sporadycznie uprawiających sport.

 

Szósty tydzień po operacji

Na wizycie kontrolnej lekarz ocenia funkcje kolana, zanik mięśnia czworogłowego. Jeżeli jest taka konieczność zleca rehabilitację, aczkolwiek w większości przypadków nie jest to potrzebne. Po szóstym tygodniu większość pacjentów kończy leczenie.

 


Szycie łąkotki

 

 

Szycie łąkotki bocznej

Najczęściej zabieg szycia łąkotki wykonuje się przy uszkodzeniu łąkotki bocznej. Jest to spowodowane tym, że łąkotka boczna jest mało mobilna i dzięki temu łatwiej się goi. Szycie łąkotki bocznej przynosi duże lepsze efekty niż jej usunięcie, mogące przyspieszyć zmiany degeneracyjne.

 

Szycie łąkotki przyśrodkowej

Łąkotka przyśrodkowa na ogół uszkadza się w rogu tylnym. Jest to ta część łąkotki, która w znacznym stopniu podlega przesunięciu w głąb stawu przy ruchach zgięcia stawu kolanowego. Z tego powodu działają na nią znacznie większe siły niż na łąkotkę boczną. Dostęp do rogu tylnego jest utrudniony i wymaga zastosowania implantów, które nie zawsze dają pewną stabilizację zapewniającą wygojenie. W przypadku niewygojenia się zszytej łąkotki przyśrodkowej niewygojona część z wyrwanym szwem, poza bólami, powoduje większe zniszczenie chrząstki niż wycięcie jej fragmentu. Poza tym naraża pacjenta na kolejny zabieg operacyjny. Wszystkie te czynniki sprawiają, że decyzja o szyciu rogu tylnego łąkotki przyśrodkowej musi być podjęta bardzo rozważnie, biorąc również pod uwagę fakt, że usunięcie uszkodzonego fragmentu na ogół wiąże się z wycięciem tylko około 10-20 % całkowitej powierzchni łąkotki.

 

Czynniki decydujące o kwalifikacji do szycia łąkotki

Decyzja o szyciu uszkodzonej łąkotki przyśrodkowej uzależniona jest od następujących czynników:

  1. w jakiej strefie łąkotki przyśrodkowej doszło do uszkodzenia. Łąkotka przyśrodkowa ma trzy strefy:
  • przylegającą do torebki stawowej (strefa red), mającą najlepsze unaczynienie i dzięki temu dającą dobre rokowania na wygojenie po zabiegu szycia
  • centralną (strefa red-white) mającą gorsze unaczynienie niż strefa red i dającą słabe rokowania na wygojenie się łąkotki po szyciu
  • wewnętrzną (strefa white) położoną najdalej od miejsca przyczepu łąkotki do torebki stawowej, mającą bardzo słabe unaczynienie. Uszkodzeń łąkotki w tej strefie nie powinno się szyć, gdyż ryzyko niewygojenia się łąkotki jest bardzo duże.

 

uszkodzenie łąkotki - strefy unaczynienia łąkotki

 

  1. typ uszkodzenia (wygląd uszkodzenia )
  • podłużne – dają dobre rokowania w szyciu
  • radialne i wielokierunkowe – nie mają dobrych rokowań do szycia
  1. wiek pacjenta

Najlepsze rokowania do szycia łąkotki są u osób młodych (poniżej 30 roku życia), u których doszło do uszkodzenia łąkotki w wyniku urazu. Po 40 roku życia znacznie spada szansa na wygojenie się łąkotki po zabiegu szycia. W szczególności, gdy łąkotka  miała już zaznaczone zmiany zwyrodnieniowe

Warunkiem koniecznym do przeprowadzenia operacji szycia łąkotki jest stabilne kolano, czyli takie, które posiada wydolne więzadło krzyżowe przednie. W przypadku niewydolności więzadła krzyżowego przedniego szycie łąkotki musi być połączone z zabiegiem rekonstrukcji tego więzadła.

Funkcjonuje kilka sposobów szycia łąkotki. Najbardziej popularne są tzw. zszywki łąkotkowe. Rodzaj szycia uzależniony jest od miejsca uszkodzenia łąkotki, tzn. czy jest ona uszkodzona w części przedniej (brzusznej), centralnej czy tylnej (grzbietowej).

 

Rodzaje technik używanych do szycia łąkotki

  • all-inside

Technika stosowana do szycia rogu tylnego łąkotki przyśrodkowej i bocznej. Do szycia tą techniką używa się nitki zakończonej z dwóch stron małymi, podłużnymi guzikami, które osadza się na tylnej torebce stawu i za pomocą pętli samodociskającej dociska się nitkę, stabilizując tym samym łąkotkę.

  • outside-in

Metoda stosowana w części centralnej i rogu przednim łąkotki przyśrodkowej i bocznej.

  • technika przezkostna

Stosuje się ją w szyciu korzenia rogu tylnego i przedniego łąkotki przyśrodkowej i bocznej. Korzeń to miejsce, gdzie za pomocą aparatu więzadłowego łąkotka jest przymocowana do piszczeli. Metoda ta polega na założeniu szwów na łąkotkę, następnie na wywierceniu tunelu kostnego przez który przeprowadzone są szwy mocujące łąkotkę na kości.

 

Czas zabiegu, znieczulenie, pobyt w szpitalu

Orientacyjny czas zabiegu: około 30 minut

Typ znieczulenia: znieczulenie podpajęczynówkowe. Jeżeli pacjent nie chce pamiętać zabiegu otrzyma leki nasenne. Jeśli pacjent nie wyraża zgody na znieczulenie podpajęczynówkowe lub, gdy istnieją przeciwwskazania medyczne do zastosowania tego typu znieczulenia, wykonuje się znieczulenie ogólne.

Pobyt w szpitalu: pacjent przychodzi do szpitala w dniu zabiegu. Wszystkie badania oraz konsultacja anestezjologiczna wykonywane są wcześniej. Następnego dnia po operacji, jeśli nie ma żadnych powikłań pacjent jest wypisywany do domu z instruktażem rehabilitacji.

 


Szycie łąkotki – postępowanie pooperacyjne

 

Pierwszy tydzień po operacji

W pierwszych daniach po operacji nie należy przeciążać operowanej kończyny. Można na nią stawać z pełnym obciążeniem, jednak zalecana jest asekuracja jednej lub dwóch kul. Jeżeli pacjent odczuwa dyskomfort lub bóle należy częściowo odciążyć nogę. W niektórych przypadkach może pojawić się obrzęk  kolana, który najczęściej znika po zastosowania cold-hot packa (chłodzenia) i ograniczeniu aktywności. Sporadycznie w kolanie może zebrać się krwiak wymagający punkcji.

Po zabiegu przepisywane są leki przeciwbólowe, a u pacjentów powyżej 40 roku życia dodatkowo zastrzyki przeciwkrzepliwe. Młodsze osoby nie wymagają profilaktyki antyzakrzepowej.

Wizyta kontrolna 5-7 dni po zabiegu. Pacjent ma zdejmowane szwy. Kule stosowane są przez 4 tygodnie tylko w celu asekuracji, ale też dlatego, że po zabiegu szycia łąkotki kolano boli bardziej niż po zabiegu wycięcia łąkotki. Pacjent może obciążać nogę do granicy bólu. Należy jednak unikać ruchów skrętnych i zginania kolana powyżej 90 stopni.

Na pierwszej wizycie kontrolnej pacjent dostaje skierowanie na rehabilitację.

Rehabilitacja

Powinna odbywać się 3 razy w tygodniu.

Kinezotarapia: ćwiczenia poprawiające zakres ruchu, ćwiczenia wzmacniające, trening propriocepcji

Fizykoterapia: krioterapia, elektrostymulacja mięśnia czworogłowego, jonoforeza przeciwzapalna

 

Szósty tydzień po operacji

Na wizycie lekarz ocenia stopień zaniku siły mięśniowej, zwłaszcza wydolność mięśnia czworogłowego, ocenia zakres ruchu oraz obrzęk kolana. W tym okresie można zginać kolano do 110 – 120 stopni, co pozwala na swobodne wchodzenie po schodach. Dozwolona jest jazda na rowerze. U pacjentów mających dobrą kontrolę mięśniową możliwe jest stopniowe rozpoczęcie treningów biegowych.

 

Dwunasty tydzień po operacji

Na wizycie kontrolnej lekarz ocenia siłę  mięśniową oraz zakres ruchu. W tym okresie, jeśli pacjent nie ma już dolegliwości bólowych można zacząć ćwiczyć pełne zgięcie. W dalszym ciągu należy jednak unikać ruchów rotacyjnych. Pacjent może wracać do treningów biegowych. Niewskazane są sporty wymuszające ruchy skrętne kolana.

Pacjent w domu sam wykonuje ćwiczenia pokazane przez rehabilitanta, głównie polegające na wzmocnieniu i rozciągnięciu mięśnia czworogłowego.

 

Dwudziesty tydzień po operacji

Na wizycie kontrolnej lekarz bada kolano, wykonuje są testy łąkotkowe, na podstawie których ocenia czy łąkotka jest wygojona.

Można wykonać również kontrolne badanie rezonansu magnetycznego, jednak pacjent powinien być uprzedzony, że w badaniu może pojawić się sygnał uszkodzenia łąkotki. Jeżeli nie ma objawów bólowych ze strony łąkotki, to mimo możliwego sygnału uszkodzenia łąkotki, uznaje się, że łąkotka jest wygojona.

 


Przeszczep łąkotki

Operacja ta jest rzadko wykonywana, w pojedynczych ośrodkach, nie ma więc dobrych, przekonujących danych o skuteczności tej operacji. Takiej operacji nie wykonuje się u osób aktywnych, uprawiających sport. Ewentualnym wskazaniem do przeszczepu łąkotki może być postępująca artroza (zmiany zwyrodnieniowe) i duże dolegliwości bólowe.

Zabieg polega na wszczepieniu łąkotki pobranej ze zwłok lub implantu kolagenowego lub wykonanego z polimerów uretanowych.

Ze względu na brak pełnej dokumentacji implanty łąkotkowe Actifit i Menaflex nie są do tej pory dopuszczone do obrotu przez FDA w Stanach Zjednoczonych.

 


Torbiel (cysta) okołołąkotkowa

W niektórych przypadkach, po urazie, może dojść do wytworzenia się torbieli okołołąkotkowej. Jest to cysta wypełniona płynem stawowym, która wpycha łąkotkę do środka stawu. Cysty najczęściej są zlokalizowane  w rogu przednim łąkotki przyśrodkowej lub  w rogu przednim i części centralnej łąkotki bocznej. Dają bóle takie same jak przy uszkodzonej, niestabilnej łąkotce, czyli bóle przy kucaniu i ruchach skrętnych kolana. Leczenie torbieli okołołąkotkowej jest takie samo jak leczenie uszkodzonej łąkotki i polega na wycięciu torbieli oraz usunięciu lub zszyciu fragmentu uszkodzonej łąkotki.

Więcej informacji na temat zabiegu wycięcia łąkotki znajduje się TUTAJ 

Więcej informacji na temat zabiegu szycia łąkotki znajduje się TUTAJ 

 


Łąkotka tarczowata

Łąkotka tarczowata w przeciwieństwie do normalnej łąkotki (mającej kształt półksiężyca) jest grubsza i znacznie większa, tzn. pokrywa większą część stawu kolanowego. To zaburzenie występuje w łąkotce bocznej.

 

łąkotka tarczowata

 

Najczęściej łąkotka tarczowata nie daje żadnych objawów. Nie wymaga ona wtedy leczenia. Z uwagi na fakt, że łąkotka tarczowata jest większa niż normalna łąkotka, jej powierzchnia znacznie łatwiej może się zakleszczyć pomiędzy powierzchnie stawowe. To z kolei zwiększa ryzyko wystąpienia uszkodzenia tej łąkotki, np., rozerwania. Do uszkodzenia łąkotki tarczowatej dochodzi najczęściej przy ruchach skrętnych kolana. Uszkodzona łąkotka tarczowata daje objawy takie jak przy uszkodzeniu normalnej łąkotki, czyli:

  • ból
  • uczucie przeskakiwania, trzeszczenia w kolanie
  • niestabilność kolana
  • obrzęk

Leczenie uszkodzonej łąkotki tarczowatej jest dokładnie takie samo jak leczenie normalnej łąkotki. Na ogół w trakcie operacji chirurg ścina nadmierną powierzchnię łąkotki i nadaje jej kształt normalnej łąkotki. Więcej informacji o leczeniu uszkodzeń łąkotki znajduje się TUTAJ

 


Zmiany zwyrodnieniowe łąkotki

Łąkotka z wiekiem zużywa się i może dochodzić do zmian w jej strukturze (mikropęknięcia, przetarcia, itp.). Ten proces obrazowo można porównać do zużywania się materiału, z którego uszyte jest ubranie. Po jakimś czasie materiał, który na początku był nowy zaczyna się przecierać, staje się coraz cieńszy i mniej wytrzymały. Tak samo u niektórych pacjentów dzieje się z łąkotką. Jeżeli pacjent nie odczuwa dolegliwości z tego powodu, np. bólu i przeskakiwania w kolanie, nie zaleca się leczenia operacyjnego. Traktuje się je wtedy jako normalny proces zużywania się tkanki związany z wiekiem. Wskazaniem do podjęcia leczenia jest pojawienie się następujących objawów:

  • ból
  • uczucie przeskakiwania, trzeszczenia w kolanie
  • niestabilność kolana
  • obrzęk

Leczenie polega na przeprowadzeniu zabiegu usunięcia uszkodzonego fragmentu łąkotki. Informacje na temat zabiegu wycięcia uszkodzonego fragmentu łąkotki oraz animacja 3D przedstawiająca operację znajdują się TUTAJ 

 

Autor: Rafał Mikusek – ortopeda traumatolog